I wojna światowa była w większości wojną pozycyjną , (front zachodni } poprzez zastosowanie karabinów maszynowych i arterii. Aby przełamać linię przeciwnika zaczęto używać samoloty, czołgi oraz gazy bojowe.
Wojna pozycyjna to wojna, podczas której obie walczące strony zajmują silnie umocnione pozycje (okopy, zasieki). Między walczącymi stronami znajduje się tzw. ziemia niczyja, nad którą żadna ze stron nie ma kontroli. Wyparcie przeciwnika, a tym samym przesunięcie linii frontu, jest bardzo utrudnione. Wojna taka charakteryzuje się małą ruchliwością frontu, długotrwałymi walkami zaczepno-obronnymi oraz małym tempem działań zmierzających do przełamania obrony nieprzyjaciela.